Oplossing woningnood en stijgende zeespiegel: bouw een drijvende Pampus-stad
De Volkskrant onderzoekt extreem ambitieuze missies voor Nederland in 2030, ingestuurd door lezers. Deze week: bouw een zelfvoorzienende drijvende stad voor honderdduizend inwoners. Reactie van de bouwers: honderdduizend maar?
De hoogbouw – die zie je het eerst. Rijd vanuit Amsterdam over de lange, deels op drijvers steunende Bakemabrug richting Pampusstad, en al van verre kun je ze zien: de spits toelopende torens van het winkel- annex uitgaanscentrum, de tien verdiepingen tellende woonflats, en daar, in de verte, de ontzagwekkende ‘zeebomen’ die tot zo’n internationale bezienswaardigheid zijn uitgegroeid. Imposante, groene, naar boven toe uitwaaierende torens, met open etages, overwoekerd met groen en natuur.
Maar wacht eens. Stond dat hotel niet eerst iets anders? En dat wooncomplex, dat stond vorige keer toch een kwartslag gedraaid? Klopt. De hoteltoren roteert langzaam om zijn as en de hoge gebouwen veranderen van positie, als zeilen, mee met de wind. Trouwens, nu je erop let: de hele stad oogt anders. Ruimer, weidser, groter dan je je herinnert. Ook die indruk klopt. Pampusstad beweegt mee met de seizoenen: opener en met ruimere waterwegen tussen de huizen in de zomer, compacter en meer op elkaar gedrongen in de winter, als het kouder wordt en er minder pleziervaart is.
Wat een vreemde stad. ‘Je denkt eerst gewoon: ze hebben IJburg uitgebreid’, beschrijft Koen Olthuis van architectenbureau Waterstudio, een van de bedenkers ervan. ‘Je ziet appartementen van drie, vier woonlagen hoog. Je ziet winkels, parken, bruggen. En na een tijdje zegt iemand tegen je: heb je al eens onder deze bouwsels gekeken? Er zitten geen palen onder. Alles wat je hier ziet, drijft. Op het water.’