Vrijbuiter als varende broedplaats

Zonder mast en motor ligt de Vrijbuiter in de haven van Brouwershaven. Een stadje dat in vroegere tijden een grotere welvaart kende dan Rotterdam, dit zeggen de oude mannetjes die hier op de kade rondlopen. Verder gebeurt er niet zo veel, bij noordwester wind fluiten de jachtenmastjes en aan de overkant van de haven hoor je de hele ochtend de hanen kraaien van een boerderij achter de dijk,

Zo’n drie jaar geleden voer ik als kapitein op de Tres Hombres en tijdens de oversteek naar Barbados zat ik samen met de bootsman te bedenken hoe je ook binnen Nederland een groene manier van varen kan ontwikkelen. Zo veel mogelijk zeilen, natuurlijk, maar ook als we de motor aanzetten zou het duurzaam moeten zijn. Al snel kwamen we bij elektrisch varen op een traditioneel schip. Maar dan niet aangedreven door lood of lithium accu’s. Die grondstoffen worden op niet zo’n duurzame manier gewonnen. We kwamen tijdens een avond midden op de oceaan op het gebruik van zout-accu’s. Een manier van energie opslag die nog nooit eerder op het water toegepast is. En toen begon de puzzel eigenlijk pas. Natuurlijk zouden we zo veel mogelijk energie zelf willen opwekken. Door middel van windmolens, zonnepanelen en een terugwerkende schroef. Maar hoeveel energie heb je eigenlijk nodig? En hoeveel levert het op?

Na veel varen en puzzelen zijn we nu zo ver dat we de oude dieselmotor uit de tjalk Vrijbuiter hebben gehaald. En binnen enkele weken zal het schip uitgerust worden met een elektromotor, met een nieuwe mast met geïntegreerde windmolen en met accu’s. Aankomend seizoen gaan we testvaren: we zeilen voor festivals, met jongeren (in samenwerking met het Wylde Leren) en doen allerlei projecten rondom duurzaamheid.
Door middel van een schippers blog op zeilhelden willen we jullie graag op de hoogte houden van dit bijzondere avontuur.