Dit was Joost Westerhof, de man (79) die omkwam op zeilschip Wilhelmina

Joost Westerhof (79) uit Ellecom was „veelzijdig, creatief, nergens bang voor en altijd bezig.” Zaterdag precies een jaar geleden kwam hij om het leven bij het ongeluk op zeilschip Wilhelmina vlak na vertrek uit Terschelling. In de Leeuwarder Courant een zeer uitgebreid artikel over Joost, zijn leven, zijn hobby’s en het ongeluk. Hieronder vooral het gedeelte dat gaat over zijn reis op de Wilhelmina.

„Als ik de foto’s zie, moet ik toch weer even slikken”, zegt dochter Irene Westerhof (56) achter de laptop bij haar thuis in Cuijk. Daarop staan de laatste beelden uit het fototoestel van haar vader, geschoten tijdens die fatale zeilreis op 27 mei. Alles van de reis met de Wilhelmina rond Hemelvaart had hij op de gevoelige plaat gezet. Zeehonden, het Havenkantoor van Harlingen, de tuigage van de Wilhelmina. En natuurlijk Rick, zijn vriendin die hij pas drie weken kende en met wie hij nu samen een hut deelde. ‘Ik had niet verwacht dat ik verliefd kon worden, maar het is toch gebeurd’, had hij geschreven aan vrienden en kennissen. Hun verkering was zo pril, dat dochter Irene het achteraf pas moest horen. Eerder zei mijn vader nog: ik heb niks met zeilen, ik hou niet van de zee.” Nu was hij tot in de puntjes voorbereid. De zestiende verjaardag van zijn kleinzoon had hij vanwege de tocht zelfs afgezegd, al was hij vastbesloten om later langs te komen.

‘Pap is dood’
De reis zou duren van woensdag tot zondag, maar op vrijdag rinkelde bij dochter Irene de telefoon. Ze was een paar daagjes weg in Zeeuws-Vlaanderen, vernam op het nieuws al iets van een ongeluk bij Terschelling, maar had de link nog niet gelegd. Het was haar broer. „Waarom weet ik niet, maar toen hij belde, wist ik het meteen. Pap is dood. Ik zei: ‘nee hè’. Hij zei: ‘ja’. We zijn meteen in de auto gestapt, terug naar huis.” De week daarop was de uitvaart in Arnhem. De bemanning van de Wilhelmina wilde ook langskomen, en dat mocht. „Ik was benieuwd, hoe heeft hij geleden? Hoe heeft hij zijn laatste minuten meegemaakt?” Die avond aten ze met z’n allen in een pannenkoekenhuis en bespraken ze het ongeluk.

De giek, de loodzware horizontale balk aan de mast, was losgeraakt en neergevallen in de kuip, de zitruimte. Eerst moesten de passagiers de giek en het zeil wegtillen om te zien wat de situatie was. Een toen 59-jarige vrouw uit Edam bleek zwaargewond, maar zij mocht binnen twee dagen het ziekenhuis verlaten. Voor Joost Westerhof zag het er gelijk slecht uit. Hij was nog maar kort bij bewustzijn. „Ze hebben me verteld dat hij in hun armen is gestorven, dat vond ik heel troostend. Hopelijk heeft het maar een paar minuten geduurd.

Onderzoek
Verdrietig is dochter Irene nog altijd, maar kwaad niet. „Een ongeluk is een ongeluk, niemand heeft dit met opzet gedaan.” Dat was anders op 31 augustus met het tweede dodelijke giekongeluk. „Toen was ik heel erg boos, maar op wie of wat, dat wist ik niet.” In augustus was de oorzaak houtrot, maar wat er in mei is gebeurd, is formeel nog steeds niet duidelijk. Eind juni rondt de politie het onderzoek af, waarna het dossier overgaat naar het Openbaar Ministerie. Ook de Onderzoeksraad voor Veiligheid (OVV) laat nog niks los. Het ongeluk van mei wordt meegenomen in een breder onderzoek naar de bruine vloot, dat is opgestart na de dood van de twaalfjarige Tara op zeilschip Risico in augustus.

Of de uitkomst voor dochter Irene iets uitmaakt? „Nee. Dood is dood.” Dan: „Ik denk dat ik mijn antwoord pas weet als de conclusie er is.”

Lees het gehele artikel op de bron: LC, alleen voor abonnees, of de zaterdageditie van papier.

Afbeelding: Fotograferen was de grote hobby van Joost Westerhof