Thuiskomen

Maartje studeerde biologie en voer de afgelopen 2 jaar mee op de Thalassa als rating deck. Na 6 maanden varen is ze weer thuis. Over haar tijd aan boord schreef ze een blog op Zeilhelden.

“We zijn niet meer alleen op de wereld. Terwijl we het Engels kanaal binnenvaren verblinden de vele schepen, boeien en vuurtorens de sterrenhemel. Het is een raar gevoel. De afgelopen 6 maanden voelden wél alsof we alleen op deze wereld waren. Onze eigen kleine samenleving op dit schip, terwijl we met z’n allen een reis rond de Atlantische oceaan maken. Tijdens zo’n oversteek doen de dagen er niet meer toe. Wat maakt het uit of het maandag, dinsdag of woensdag is? De dagen worden opgedeeld door de wachten die je loopt. Keer op keer, dag in, dag uit. Het fijne ritme waar je je zo in kan verliezen als je niet op past. Voor mijn part varen we door. Niet thuiskomen. Nog niet.

Ankerwacht

Nog een laatste tussenstop in Cherbourg. Nog een ankerwacht lopen. Behalve het sporadische gekraak van de marifoon, is het stil. Het water kabbelt rustig langs het schip. De laatste weken probeer ik deze momenten krampachtig vast te houden. Ik wil ze vastleggen, voor altijd opslaan in mijn hoofd. Ik denk terug aan de plekken die we hebben gezien en de dingen die we hebben meegemaakt. In het moment voelt het zo normaal, zo vanzelfsprekend. Maar nu ik hier zo zit, besef ik pas hoe bijzonder het allemaal was.
De nachtwachten die we hebben gelopen, waar we soms vrolijk, en natuurlijk soms ook chagrijnig aan begonnen. Toch hield je dat nooit lang vol, je werd vroeg of laat weer met beide benen op de grond gezet. Even je kop in de wind, een blik naar de sterren en je was er weer bij. Het zit hem in de kleine dingen. De grapjes hier en daar, het lekkere kopje koffie of het gevoel als je al zeilend met 9 knopen de goede kant op gaat. De golven die zonder pardon de wachtsnack door de stuurhut heen werpen. De vogels die ons kwamen bezoeken terwijl we op het midden van de oceaan vertoefden. Of walvissen, dolfijnen en schildpadden die lieten zien dat je nooit echt alleen bent. De wind die terugkomt, de motor die uitgaat, of je lekker warme bed na een wacht. Een schip en routine wat gaat voelen als thuis.

Je doet het samen

En misschien is dat wel het mooie aan lange zeiltochten. Alles is zo ongelooflijk relatief. Het ene moment kan voelen alsof je niet dieper kan. Maar zodra de wind weer terugkomt en de zon gaat schijnen, dan voel je pas hoe rijk je eigenlijk bent. Zonder het negatieve is er een geen ruimte voor het positieve. Aan boord van een zeilschip leer je dat pas echt. En het aller gaafste? Je doet het samen. Mijn stuurman zegt altijd “Je vaart het bootje samen”. En dat slaat de spijker op zijn kop. Je kan het niet alleen doen. Je moet het samen doen, met alles wat daarbij komt kijken. En het is gewoon gelukt. Een gevoel van trots bekruipt me. Maar ook van vervroegd heimwee. Natuurlijk heb ik zin om weer naar huis te gaan. Maar, ik weet zeker dat ik over een week weer verlang naar mijn schommelende hut. Dat is oké, ik weet dat ik weer terug zal komen. Als de zee je eenmaal in zijn greep heeft, laat ze je nooit meer los.

Maartje Schinkel.

Lees Maartjes blog op de Bron: Zeilhelden.