Zeilen met piepers om de Hongerwinter te herdenken

Ruim vijftig verschillende schepen krioelen over het Markermeer. Tjalken, kwakken, aken, botters en nog veel meer. Ik heb maar één taak: noteren hoe laat ze over de startlijn gaan.
‘3,2,1,’ roept Dirk een van de vrijwilligers van de Pieperrace. Hij drukt op de toeter.
Van schrik sluit ik mijn ogen.
’Nummer 25, Brandende liefde. Nu! 50 ZA1, De Jager. Nu! Nummer 13, La Bohéme. Nu!’ Dirk staat op de banken van het motorbootje, het startschip. ’29, Eendracht. Nu!’
Ik heb geen één tijd genoteerd. Gelukkig ben ik niet alleen. Joep, al jaren vrijwilliger helpt me en heeft ze allemaal genoteerd. Misschien had ik beter mee kunnen zeilen, denk ik.

Een jaar geleden werd ik gevraagd of ik deel wilde nemen in de organisatie van de Pieperrace. ‘Jij als Volendammer en fanatieke zeilster moet er toch wel voor zorgen dat dit evenement blijft voortbestaan,’ klonk het aan het aan de andere kant van de lijn. ‘De heren die nu in het bestuur zitten worden allemaal een dagje ouder.’ Daar kon ik geen nee op zeggen. ‘En ben ik daar heel veel tijd aan kwijt? Want ik ben van plan om nog veel weg te gaan dit jaar. Zeilen met een tallship.’
‘Twee keer vergaderen en een etentje.’
‘Daar teken ik voor.’

Rooie Gerrit
Tijdens de eerste vergadering wordt zijn naam al genoemd.
‘Ik weet niet of Gerrit dat goed vindt.’
‘En dat moeten we aan Gerrit vragen.’
‘Wie is Gerrit?,’ fluister ik.
‘De initiatiefnemer van de Pieperrace: Gerrit Portengen beter bekend als Rooie Gerrit. Pittige vent. Hij vaart dit jaar zijn laatste race. Na 35 jaar neemt hij afscheidt. Daarom hebben we jouw gevraagd. Jong bloed.’
Ik verslik me in de koffie: ‘Maar ik weet niets van al die oude schepen.’
‘Komt goed. Bertie, zijn vrouw helpt je.’
Tijdens vergadering nummer 8 of 10 ontmoet ik dan eindelijk Rooie Gerrit.
Een klein mannetje, ruim 80 jaar oud en zijn rooie haren is ie kwijt.

Lees het gehele artikel van Gerie Smit op de bron: Zeilhelden

Foto: Nico Overmars