Gebrekkig onderhoud en tekort aan RWS-personeel breekt het vaarwegennet op
Er is van alles mis met de kunstwerken op de Nederlandse vaarwegen. Het achterstallige onderhoud en het personeelstekort bij Rijkswaterstaat maken de situatie tamelijk uitzichtloos, staat te lezen in een uitgebreid artikel in het Reformatorisch Dagblad. Plannen voor oplossingen op de korte termijn worden door minister Van Nieuwehuizen in september gepresenteerd bij de begroting voor de komende jaren. Medio 2020 komt ze met de plannen voor de lange termijn.
“Rijkswaterstaat moest tussen 2008 en 2012 zijn personeelsbestand met 2200 fte inkrimpen”, vertelt een anonieme bron binnen Rijkswaterstaat in het artikel in het Reformatorisch Dagblad. “Dit gebeurde niet middels gedwongen ontslagen, maar via natuurlijk verloop: als oudere werknemers afzwaaiden kwamen er geen nieuwe voor terug. Hun opgebouwde kennis van een bepaalde sluis ben je kwijt, want ze konden haar niet op nieuwe collega’s overdragen. Onze buitenmensen kenden zo’n sluis door en door; ze konden het soms horen als een tandwiel scheef ging lopen. Ze verholpen dat voordat het fout ging.”
In plaats hiervan besteedt Rijkswaterstaat het onderhoud nu uit aan aannemers, op basis van prestatiecontracten. „Het idee was dat het goedkoper zou zijn: het kabinet verwachtte dat opdrachtnemers vernieuwender en efficiënter zouden werken dan eigen ambtenaren. Maar bij de start van een contract heb je eerst heel vaak juridisch getouwtrek over wat er wel en niet binnen de opgegeven werkzaamheden valt. Wat niet in het contract staat, doen aannemers enkel tegen meerprijs; ook dingen die wij vanzelfsprekend vonden. Het doel van de oude werknemers bij Rijkswaterstaat was om sluizen in zo goed mogelijke staat te houden. Het doel van aannemers is om financieel het hoofd boven water te houden. Dat is een eerlijke zaak, maar het komt de kwaliteit van het onderhoud niet altijd ten goede. Wie te laag heeft ingeschreven, kiest er bijvoorbeeld voor om het onderhoudsregime aan te passen. Dat scheelt geld, terwijl die sluis dat heus wel een paar jaar kan hebben. Maar de slijtage gaat dubbel zo snel.”
Lees hier het uitgebreide artikel in het Reformatorisch Dagblad
Afbeelding: de Prins Willem-Alexandersluis, de grootste van de Oranjesluizen in Amsterdam. beeld Rijkswaterstaat