Eilandhopper Monika voelt zich nietig op het oneindige wad
,,Je voelt de wind op je huid, je proeft het zout op je lippen en met een beetje geluk zie je een bruinvis voorbij het schip glijden.” Monika Schneider is sinds enkele jaren een ‘eilandhopper’ in hart en nieren.
Wat de Duitse Monika Schneider (58) betreft kan ze vanaf het historische zeilschip Willem Jacob het beste de schoonheid van het Waddengebied ervaren. Sinds 2016 maakt ze regelmatig, soms meerdere keren per jaar, een tocht met het schip langs Vlieland, Ameland, Terschelling en Schiermonnikoog. Dit voorjaar zou ze in de meivakantie gaan, maar dat ging niet door vanwege corona.
In 2014 was ze voor het eerst op een van de eilanden: Vlieland. ,,Ik zal nooit vergeten hoe het aanvoelde om voor de eerste keer op Vlieland te zijn. Het licht, de steeds veranderende kleuren van het water en de lucht, de oneindige weidsheid en de lege stranden.”
Als Schneider haar ogen even dicht doet droomt ze weg. Ze kan zich nog goed herinneren hoe het was. ,,Het was intens: ik was er nog nooit geweest, maar het voelde alsof ik er echt hoorde te zijn.” Met die Vliehors Express reed ze die eerste keer over de Vliehors – ook wel Sahara van het Noorden – een zandplaat van 22 vierkante kilometer. Blootsvoets keerde ze vanaf het Reddingshuisje terug. Sindsdien komt ze vaak op haar favoriete eiland. ,,Het is echt alsof je ieder jaar naar huis komt. Ik leer steeds meer Vlielanders kennen en krijg steeds meer vrienden op het eiland.”
De wandeling vanaf het Reddingshuisje zit steevast in haar programma. Dat hoort bij Vlieland. Ze geniet dan van de rust en stilte; zeehonden die nieuwsgierig hun koppen uit het water steken en haar kilometerslang volgen; aalscholvers die de vleugels spreiden op het strand om hun verenkleed te laten drogen; het ruisen van de zee en terugtrekken van de vloed. ,,Als je helemaal alleen bent in die oneindige ruimte van het wad, ga je je klein en nietig voelen.”
Klipper
In 2016 ontdekte de Duitse eilandganger de eilandhopper Willem Jacob. Een historische klipper die van eiland naar eiland vaart. Na haar eerste reisje was ze verkocht. ,,In mijn ogen zul je de Waddenzee nergens zo intens en van dichtbij ervaren als op zo’n klipper. Eilandhoppen is verslavend: het fascineert keer op keer.”
Het onvergetelijkst is misschien wel de nacht, vindt Schneider. ,,Het is bijzonder om bij volle maan te zeilen.” Als het anker uit is, komen de praatjes onder het genot van een glaasje wijn of bier met medereizigers in het vervagende avondlicht. Totdat de zon echt ver weg is en het in het Waddengebied zonder lichtvervuiling pikdonker is, zodat de sterrenhemel beter te zien is dan waar dan ook.