Daar komt de pierenwipper van het wad

“De getijden zijn mijn baas en ik heb hem nog nooit horen schelden. Het contract is simpel. Als je niet komt, dan krijg je ook niks. Wil je ontslag? Dan moet je dat zelf nemen.” Jan Soek (1941) leeft al sinds jaar en dag met de getijden. In de haven van Vlieland ligt zijn scheepje Regina. Elke beroepsvisser die pieren nodig heeft voor een goede vangst, weet dat die vanaf de steiger alleen maar even “Hee Jan!” hoeft te roepen. Dan gaat het zeildoek, dat als deur dient, opzij en steekt de pierenwipper zijn hoofd naar buiten.

We spreken Jan Soek op een hete zomerdag in juni 2019. “Zullen we effe naar dat bankie toegaan daar? Die zitten zo lekker”, zegt hij als hij naar het havenbankje wijst. “Wacht effe, ik moet er wel een biertje bij hebben.” Zijn hond Hessel, een Friese Stabij, volgt hem over de steiger naar de wal en gaat in de schaduw onder de bank liggen. Er rijdt een scooter langs. Uit de helm klinkt: “Hee Jan, hoi!” Jan steekt zijn hand op: “Hoi”, en kijkt rustig voor zich uit als hij vraagt: “Wie was dat?”

Op het dak van zijn bootje staan twee lege kratten bier. Er liggen nog wel wat meer spulletjes. “Ik heb nog geen tijd gehad om het op te ruimen, daarom kunnen we het interview beter hier op ’t bankie doen dan binnen.” Vanaf deze plek is het schuin hangende bord ‘ZEEPIEREN’ op zijn boot duidelijk te zien. Dat moet ook, want daar leeft Jan van. Zodra de zee zich terugtrekt en het wad droogvalt, trekt hij zijn kaplaarzen aan en gaat met zijn vork (zoals hij zijn gereedschap zelf noemt) op pad.

Naar Vlieland
“Hoi Jan!” Een fietser. Jan steekt zijn hand op: “Hoi.” Was het een bewuste keuze om naar Vlieland te komen? Niet echt. In 1983 moet hij de haven van Den Helder verlaten, omdat daar een nieuwe sluis wordt gebouwd. Hij mag naar de haven in de binnenstad verhuizen, maar daar heeft Jan geen trek in. Dan liever naar Vlieland. Met zijn toenmalige boot ‘Mi Amigo’ vaart hij naar het waddeneiland. “Ik was van plan om na een half jaartje terug te gaan, maar dat halfjaar is allang weer om.” Als in 2008 de haven van Vlieland wordt uitgebreid, gaat Jan op zoek naar een kleiner scheepje, want de 30 meter waar hij tot dan toe op leeft, wordt te duur voor hem. Met Regina (17 meter) keert hij terug.

Jan heeft nog altijd profijt van een regeling die hij in de jaren ’80 trof met Rijkswaterstaat. “Je mocht hier een jaar blijven legge en dan moest je weg. Maar ik niet. Ik heb toestemming om te blijven.” En zo ligt hier nog altijd de roestige Regina. Best een berucht bootje op Vlieland.

Lees het gehele uitgebreide artikel op de bron: Vlieland.net