Navigatie zonder moderne technologie
Zeezeilster Eef Willems heeft een voorliefde voor zeilen op de meest afgelegen plekken ter wereld, en met name de Antarctische wateren. In Zeilen 02/2020 vertelt ze waarom precies die plek haar zo trekt. Maar wat Eef vooral drijft is de wil om te kunnen navigeren zonder afhankelijk te zijn van moderne technologie. Zélf bepalen waar je bent en waar je naartoe wilt in plaats van het simpelweg aflezen van een schermpje.
Niet zo heel lang geleden was navigatie een vak. Kapiteins en stuurlieden waren vaklui met een gedegen opleiding en veel ervaring. De veiligheid van schip, opvarenden en lading hing van hen af. Inmiddels lijkt navigatie meer een computerspelletje. Dankzij gps laat de elektronische kaart exact zien waar je bent. Toch is Navigatie op de Enkhuizer Zeevaartschool in aantal lesuren nog steeds het grootste vak. Waarom?
Een enkele keer wordt het me gevraagd tijdens de lessen Navigatie. “Waarom moeten we dit leren, we hebben toch gps?” Verrassend vind ik dat: je komt toch naar de Zeevaartschool omdat je een vak wilt leren? Dat een gps kan uitvallen is nauwelijks een argument, er is altijd wel ergens een reserve… Een ander argument is dat de gps niet elke referentie-ellipsoïde kent.
Ik illustreer dat met een foto van de kust van Labrador of van Groenland, waar gps en kaart makkelijk 3,5 mijl uit elkaar lopen. De track loopt over het eiland heen, toch viel het anker in het baaitje aan de zuidoostzijde. Heb je de ambitie naar minder in kaart gebrachte gebieden te gaan, zorg dan vooral dat je niet afhankelijk bent van de gps. Maar sowieso is een van de basisregels voor veilige navigatie dat je altijd minimaal twee systemen naast elkaar gebruikt. Dus nooit alleen de gps, maar altijd ook een ander systeem ernaast. Blijft natuurlijk het argument dat je toch een vakman/-vrouw wilt zijn. Dit alles nog los van de voldoening als je zélf je positie bepaald hebt.