Wapperende zeilen, wind en water

Gaan we ook zeilen?’ informeert een passagier die net over de loopplank is gekomen, deze zonnige ochtend. Natuurlijk, belooft scheepsmaat Anke, maar dat blijkt nog een sinecure bij geen of louter tegenwind. De elementen regeren.

De Willem Barentsz ligt er majestueus bij langs de kade achter het station van Enkhuizen en wacht geduldig tot alle, merendeels oudere passagiers aan boord zijn. De motor bromt zacht in het binnenste van het schip. De Driemast topzeilschoener, in 1931 gebouwd in opdracht van een Duitse eigenaar uit Hamburg, doet na aanvankelijk vrachten te hebben vervoerd al ruim dertig jaar dienst als passagiersschip voor dagtochten.

Waarvan 25 jaar met Enkhuizer Jeroen Mohrmann als eigenaar. Niet verwonderlijk dus, dat hij even later moeiteloos en met soepele hand het schip van de kade afstuurt, langs andere veerboten als de Zuiderzee en de museumboot, om eenmaal op het volle water de zeilen te (laten) hijsen. Vandaag fungeert de Willem Barentsz als veerpont richting Urk met aan boord zo’n vijftig enthousiaste passagiers, die best een handje willen bijsteken. Het zonnetje schijnt fel, de golfjes kabbelen langs de boorden. De grote zeilen, de bezaan, de schoener en het topzeil; ze worden met hulp van de passagiers gehesen, al is het vooral ondersteuning. De wind is niet gunstig. Het is flink sjouwen aan de touwen op aanwijzing van bemanning Anke en Wendy, dat wel.

Mohrmann, afkomstig van de chartervaart, zag brood in het statige schip. Waar de meeste charters veel slaapplaatsen bieden aan groepen, voornamelijk leerlingen, mikte de chique Willem Barentsz op een andere markt. ,,De kleinere primitieve schepen zijn er nu wel uit. Mensen vroegen steeds vaker om meer luxe, om aparte hutten en meer douches en wc’s. Wie daar aan tegemoet kwam doet het nog steeds goed, andere schepen zijn verkocht, vaak als privé-schip.’’

Lees het gehele artikel op dubbele pagina op de bron: de papieren of digitale NHD Alleen voor abonnees