Oceaanverhalen met de Eendracht: Kwartiermeester Merlijn
Dieuwke de Jong is fotograaf en jurist. Als fotograaf maakte ze een Atlantische oversteek op de Eendracht. Voor Zeilhelden vertelt ze de verhalen van de bemanning in beeld en tekst. Ditmaal kwartiermeester Merlijn.
“Mijn ouders waren altijd van de actieve vakanties. Als kind vond ik dat niet zo leuk, want wat ik wilde was haventjes bekijken. Toen we dat in Denemarken eens deden kwamen we toevallig vrienden van mijn ouders tegen en vaarden we een dag met ze mee. Ik vond dat zó leuk dat ik mijn ouders heb overgehaald op zeilvakantie te gaan. Daarna ben ik met optimistjes gaan varen en op zeilkamp gegaan en toen ik zestien was heb ik meegedaan aan een programma op een tall ship, waarbij ik zes weken aan boord was op de oceaan. We voeren toen van Tenerife naar het Caribisch gebied. Het geld ervoor had ik met sponsoracties bij elkaar gekregen en toen moesten mijn ouders me wel laten gaan. Toen ik marine biologie ging studeren wilde ik blijven zeilen en ben ik op zoek gegaan naar vrijwillige functies aan boord van tall ships. Zo ben ik bij de Eendracht beland.”
“Op het water voel ik me vrij. Het voelt voor mij alsof ik er thuis hoor. Zeker op langere tochten ben je los van de maatschappij en aanwezig in het hier en nu, terwijl je vooruit gaat op de wind. Je trekt je zeil strak en gaat.”
“Met de mensen aan boord heb je snel diepere gesprekken. Je zit met elkaar opgescheept. Thuis zouden dat soort dingen langer duren, maar hier weet je gauw wat je aan elkaar hebt. Het is soms wel lastig de gewoontes en inzichten van zee mee terug te nemen op de wal. Wat dat betreft heb je echt je boordleven en je thuisleven. Mensen thuis weten dingen over me die mensen aan boord niet weten en andersom. Als ik terugkom herwaardeer ik weer wat ik heb, bijvoorbeeld een kamer voor mezelf, en ook dat ik zelf kan koken en bepalen hoe laat ik eet. Aan boord leef je volgens een strik regime en het voelt goed thuis je autonomie weer terug te hebben.”
“Een spannend moment op zee was toen ik aan boord van een schip van twintig meter Biskaje over ging. We waren met een kleine crew van acht personen, waarvan eentje zeeziek was zodat we praktisch met zeven mensen waren. Ik zat maar met één ander in de wacht. Dat betekende dat bij elke zeilhandeling iedereen zijn bed uit gehaald moest worden. We hadden weinig slaap. Op een bepaald moment moesten we de buitenkluiver vervangen. Ik ben in mijn onderbroek naar het dek gerend en moest voorop staan om de buitenkluiver opnieuw aan te slaan. De golven waren zo hoog dat er door al het water twee lifejackets waren ontploft. Ik stond ingeklikt op de boegspriet, maar als we van een golf afgingen zweefde ik door de lucht met mijn handen vast. Ik zag niets, stond in het donker, maar het is wel gelukt. Op zo’n moment is het even concentreren, maar je hebt wel het gevoel dat je wat meemaakt. Je hebt geen tijd om na te denken, je hebt een taak en die doe je gewoon!”
“Wat me erg bij zal blijven was een keer dat een groep bultruggen een aantal dagen met ons mee zwommen. Die waren continu aan het springen en gaven showtjes weg. Dat was erg bijzonder.”
“Er gaat op zee zo’n compleet andere wereld voor je open, zeker als bioloog. In de zee ziet alles er zo anders uit en het groeit allemaal op elkaar. De oceaan is eigenlijk een grote woestijn met toch gigantische beesten die erin leven, een deel van de planeet die we nog niet echt hebben ontdekt. Mijn uiteindelijke doel is om onderzoek te doen op zee. Zeilschepen lenen zich daar niet zo voor, maar ik zou dat toch het allerliefst combineren met zeilen!”
meer foto’s van Dieuwke de Jong bij dit artikel op Zeilhelden